65. rocznica śmierci ks. kanonika Stanisława Sadowskiego
Foto: WO(lca.pl)

Tablica poświęcona księdzu Stanisławowi Sadowskiemu
Foto: WO(lca.pl)

- Grupy Kresowian wielokrotnie sygnalizowały, że trzeba upamiętnić tego wyjątkowego kapłana. Wiele powiedział o nim podczas homilii ksiądz proboszcz, a wśród nas są tacy, którzy księdza Sadowskiego znali osobiście. Zatem, skoro takie sygnały pojawiły przy okazji przypadającej za chwilę 65. rocznicy śmierci kapłana, powiat legnicki w ramach programu: „Utrwalanie tożsamości Kresowej” uznał, że warto przygotować taką uroczystości, pokłonić się i zadbać o to, by w tym kościele umieścić tablicę poświęconą cenionemu kapłanowi. Łatwo jest utrwalić pamięć, gdy wśród nas są żywi świadkowie, bo są tu tacy, którym ksiądz Sadowski udzielał sakramentów zarówno w parafii dawidowskiej, w Kunicach, ale i w kościele św. Trójcy w Legnicy. Przesiedleńcy, którzy dotarli z księdzem Sadowskim, zostali wypędzeni ze swoich domów i osiedlili się właśnie na tych ziemiach w wielu miejscowościach. Ksiądz Sadowski jest bliski ich sercom i niech pozostanie w sercach następnych pokoleń – powiedziała przed uroczystością odsłonięcia tablicy Janina Mazur, wicestarosta legnicki.

- Bardzo się cieszę, że ślady naszych pierwszych proboszczów zaczynają się pojawiać w naszych świątyniach. Należy pamiętać, że wraz z osadnikami i pierwszymi kapłanami po wielu latach wróciła na te ziemie Polska. To oni przywieźli na te ziemie umiłowanie ojczyzny i wiary. Trzeba to upamiętnić – dodał Adam Babuśka, starosta powiatu legnickiego.

Ksiądz Sadowski urodził się 8 października 1886 roku w miasteczku Brody na ziemi lwowskiej. Tam uczęszczał do szkoły powszechnej i ukończył gimnazjum. Następnie wstępuje do seminarium lwowskiego. Po studiach teologicznych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie otrzymał święcenia kapłańskie 4 lipca 1909 roku.

W pierwszych latach kapłaństwa pracował jako wikariusz w Winnikach (od 4.08.1909 r.), Zimnej Wodzie (od 1.08.1910 r.) i przy parafii św. Elżbiety we Lwowie (od 18.10.1911 r.). We Lwowie był również katechetą w męskiej szkole im. Tadeusza Kościuszki. W czasie I wojny światowej był kapelanem w armii monarchii austro – węgierskiej CK. W tym okresie poznaje niektórych mieszkańców Dawidowa, przebywa z nimi oraz prowadzi z nimi korespondencję np. z wójtem Dawidowa Dominikiem Gulewiczem. W listopadzie 1918 roku jest także w Dawidowie i tam wraz z miejscowymi Polakami tworzy oddział i bierze udział w walkach z Ukraińcami. Po okresie niespokojnych wojen, I światowej i z Ukraińcami, zostaje wikariuszem przy Katedrze we Lwowie (1919 – 1926). Pełni tam funkcję sekretarza w kancelarii katedralnej, a od 1923 roku jest katechetą we Lwowskiej Akademii Handlowej. W schematyzmie z 1925 roku wspominany jest jako vicarius curatus Katedry Lwowskiej.

W październiku 1926 roku wspólnota księży z Katedry Lwowskiej dowiedziała się o otrzymaniu przez ks. Sadowskiego probostwa w Dawidowie. Zapisano wówczas w kronice Katedry Lwowskiej: „ks. Sadowski – proboszczem.”Vicarius curatus” ks. Stanisław Sadowski dostał prezentę na probostwo w Dawidowie. Kolegium traci w nim bardzo miłego i wesołego towarzysza, znanego i dobrego konfratra”. W sobotę 20 listopada 1926 roku objął probostwo w Dawidowie. Na parafii w Dawidowie funkcję proboszcza sprawuje przez 20 lat do 1946 roku. W 1933 roku ks. Arcybiskup Metropolita Lwowski Bolesław Twardowski nadał mu godność kanonika.

W czasie okupacji niemieckiej wspiera działalność miejscowej komórki Armii Krajowej. Na wskutek decyzji politycznych Wielkiej Trójki po II wojnie światowej ks. Sadowski opuszcza Dawidów, podobnie jak zdecydowana większość jego parafian i przybywa do Archidiecezji Wrocławskiej. Dokładnie 5 kwietnia 1946 roku ks. Sadowski wyjeżdża z Dawidowa. W tym czasie pierwszy proboszcz parafii św. Trójcy ks. Jan Podkopał został aresztowany przez władze komunistyczne w 1946 roku. Jego następca ks. Stanisław Sadowski (również nękany przez komunistów) zostaje proboszczem tej parafii (św. Trójcy w Legnicy) i jako proboszcz pracuje od 1946 do czerwca 1951 r. oraz zostaje mianowany dziekanem Dekanatu Legnickiego. W tym czasie pełnił również funkcję administratora parafii Kunice k. Legnicy. W 1946 roku zakłada parafialny oddział Caritas, w którym angażują się Siostry Franciszkanki rodziny Maryi. Parafianie ks. Sadowskiego z Dawidowa również trafili do Legnicy i okolicznych miejscowości, m. in. w Gminie Kunice, Prochowice, Miłkowice i innych. Z kościoła w Dawidowie przywieźli figury świętych, organy, obrazy, które znajdują się obecnie w naszych kościołach.

W 1951 roku zrezygnował z zajmowanych stanowisk w Archidiecezji Wrocławskiej i przeniósł się do Diecezji Opolskiej. Na Śląsku pracuje także jako wikariusz w Międzyborzu oraz jako dziekan Sycowa. W 1953 roku trafił do Piławy Górnej, a następnie do Korfantowa, gdzie został proboszczem. Bp Wincenty Urban ocenił następująco ks. Sadowskiego: „był ułożonym kapłanem i doświadczonym duszpasterzem, starał się pracować z ofiarnością i gorliwością na powierzonych mu placówkach duszpasterskich”. Był gorliwym polskim patriotą. Jako kapłan był cenionym kaznodzieją, głosił kazania na misjach i odpustach parafialnych, uzdolniony muzykalnie, potrafił ładnie śpiewać.

Ksiądz Sadowski zmarł 12 sierpnia 1957 roku w Ząbkach Drewnicy koło Warszawy w 71 roku życia, a w 48 roku kapłaństwa. Zmarł w pociągu w drodze na spotkanie z Prymasem Stefanem Wyszyńskim. Przyczyna śmierci to zawał serca. Został pochowany 14 sierpnia na cmentarzu parafialnym z Ząbkach.