Stanisław Lenartowicz urodził się 19 lipca 1939 roku w Łodzi. W dzieciństwie lubił rysować. W rodzinnym mieście uczył się w Liceum Technik Plastycznych w klasie Grafiki Filmowej, a jakiś czas później ukończył studia na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej. -Byłem pierwszym z absolwentów mego liceum, którzy na początku lat 60. trafili do łódzkiego Studia Małych Form Filmowych Se-Ma-For. Poszedłem tam zaraz po maturze. Z początku wykonywałem prace pomocnicze w pracowni plastycznej i na planie zdjęciowym. Miałem zaszczyt asystować Zenonowi Wasilewskiemu, potem współpracowałem z innymi znanymi twórcami filmów animowanych, Jerzym Kotowskim czy Stefanem Schabenbeckiem, ale najczęściej z Danielem Szczechurą – wspominał Stanisław Lenartowicz.

- Nasza wieloletnia współpraca przerodziła się w przyjaźń. Za ogromny trud, który Staszek włożył w moje filmy, będę mu wdzięczny do końca życia. O animacji wiedział wszystko, w pracy był bezkompromisowy. Odkąd zaczął realizować własne filmy, z radością obserwowałem jego karierę i sukcesy – mówi Daniel Szczechura.

Sam Lenartowicz, spośród prawie 50 filmów, które nakręcił między rokiem 1969 a 2008, a więc w ciągu bez mała 40 lat, za najbardziej znaczące uważał: „Kontrapunkt”, „Wózek”, „Jak Stolem gasił gwiazdy”, „Portret”, „Śniadanie na trawie”, „Jak w bajce”, „Fortepian”, „Rozkład zajęć”, „Urodził się motyl”, „Martwą naturę z ptakiem”, „Klucz”, „Ruchome okno”. Są to filmy w pełni autorskie, do których reżyser napisał scenariusze, projektował animację, nierzadko też scenografię, względnie łączył poszczególne funkcje. Niemniej artysta cenił sobie również adaptację fińskiego eposu „Kalevala” i pracochłonną animację około stu filmików w polskiej wersji „Ulicy Sezamkowej”, amerykańskiego telewizyjnego programu edukacyjnego dla dzieci. - Sprostaliśmy bardzo wysokim wymaganiom Amerykanów – mówił z dumą.

- Pracę nad filmem zaczynam często od pomysłu na formę. Uprawiam wszystkie gatunki filmu animowanego, poczynając od rysunkowego, poprzez lalkowy, po wycinankowy. W moich filmach przewija się motyw okna, który mnie fascynuje. Rozjaśnianie się ekranu wraz z początkiem projekcji filmu jest według mnie swoistym otwieraniem okna – wyjawiał. - Staszek był niezwykle twórczy. Udzielał fantastycznego wsparcia młodzieży filmowej, która wprost do niego lgnęła – mówi Jadwiga Wendorff, producentka przez lata współpracująca z Lenartowiczem.

Za twórczość w dziedzinie filmu animowanego Stanisław Lenartowicz otrzymał nagrody i wyróżnienia m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, Międzynarodowym Festiwalu Filmów Młodego Widza Ale Kino! w Poznaniu (wielokrotnie), Przeglądzie Filmów o Sztuce w Zakopanem oraz na festiwalach w Linzu i Espinho.

Wielką pasją Stanisława Lenartowicza były specjalne efekty wizualne. Stosował je w swoich filmach animowanych, ale i w fabularnych obrazach innych reżyserów, np. „Przygodach wesołego diabła” Jerzego Łukaszewicza czy „Trójkącie bermudzkim” Wojciecha Wójcika. Ponadto był współautorem kilku widowisk telewizyjnych dla młodzieży. Przez ponad dwie dekady prowadził warsztaty filmowe dla dzieci i młodzieży w Legnicy, Poznaniu i Dreźnie. Działając od 1969 roku w Stowarzyszeniu Filmowców Polskich, przyczynił się do uznania animacji za pracę twórczą. Uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II Stopnia za Całokształt Twórczości (1989), odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2008) oraz Nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitne osiągnięcia artystyczne i wkład w rozwój polskiej kinematografii (2016). 

Pożegnanie Stanisława Lenartowicza odbędzie się 12 maja 2023 roku o godzinie 11.15 na cmentarzu Rzymsko-Katolickim pw. Św. Antoniego przy ul. Solec 11 w Łodzi.