Pierwszy etap rewitalizacji kaplicy cmentarnej zakończył się pod koniec 2021 roku. Obecnie trwa kolejny etap renowacji. Zakres prac obejmuje między innymi wykonanie izolacji przeciwwilgociowej w części piwnicznej zespołu zabudowy, wymianę pokrycia dachu wraz z instalacją odgromową, wykonanie badań stratygraficznych, renowację pomieszczeń piwnicznych i nadziemia, renowację /wymianę stolarki okiennej i drzwiowej, prac elewacyjnych.

W ramach pierwszego etapu renowacji zakończyły się prace w kaplicy, podczas których wydobyte zostały piękne detale architektoniczne. Wykonano między innymi izolację przeciwwilgociową w części piwnicznej, wymianę pokrycia dachu wraz z instalacją odgromową, badania stratygraficzne i roboty murarsko–tynkarskie, renowację drzwi i okien i wymianę wentylatorów dachowych.

Legnicki dom modlitwy zbudowany został według projektu Johanna Roberta Mende. Urodzony 3 maja 1824 roku w Brzegu niemiecki architekt kierował budową wodociągów miejskich w Lubaniu, kiedy 1 października 1867 r. powołany został na stanowisko radcy budowlanego w legnickim magistracie. W naszym mieście działał przez sześć lat, do maja 1873 roku, tj. do czasu wyboru na miejskiego radcę budowlanego we Wrocławiu. Tam, po zakończeniu 12-letniej kadencji, w latach 1886-1893,sprawował funkcję głównego inspektora wrocławskiego nadzoru budowlanego (urzędu wydającego zezwolenia na realizację i użytkowanie obiektów budowlanych).

Do najważniejszych dzieł Johanna Roberta Mende należą wrocławskie budowle: Ewangelicka Wyższa Szkoła Obywatelska, szkoły przy ul. Bolesława Drobnera i Ślężnej oraz Królewska Szkoła Rzemiosła. Jako twórca pozostawał pod wpływem sławnych niemieckich architektów: Karla Friedricha Schinkla i Heinricha Hübscha, twórcy tzw. stylu arkadowego (z niem. Rundbogenstil), nawiązującego do architektury romańskiej, wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej, a także włoskiego renesansu.

Kaplica na cmentarzu komunalnym w Legnicy, realizowana w latach 1868-1869 wspólnie z inspektorem budowlanym Wolffem jest pierwszą z serii budynków użyteczności publicznej dolnośląskiego architekta. Jej poświęcenie odbyło się 21 listopada 1869 roku. W 1926 r., podczas przebudowy obiektu, do kaplicy dobudowano budynek mieszczący krematorium i prosektorium.

Kaplicę zdobią witraże powstałe w słynnym Instytucie Witrażowym Adolpha Seilera, wrocławskiej firmie działającej w latach 1846-1945, która była największą i najdłużej działającą pracownią witrażowy na Śląsku. Warto dodać, iż Adolph Seiler, urodzony w 1824 r. w Rynarcicach koło Lubina, syn mistrza szklarskiego Augusta, był bratem Eduarda Seilera, założyciela słynnej legnickiej fabryki fortepianów. Adolph około 1846 r. osiedlił się we Wrocławiu, z tego czasu pochodzą jego pierwsze witraże. Podobnie jak brat zaczynał karierę, jak skromny rzemieślnik. Talent i pracowitość pozwoliły mu osiągnąć prawdziwy sukces. Już w latach 60. XIX wieku jego firma uważana była za najznakomitszy warsztat witrażowy we wschodnich Niemczech i jeden z najpotężniejszych w Europie. Instytut Seilera dostarczał witraże do obiektów sakralnych, rezydencji, mieszczańskich kamienic i gmachów użyteczności publicznej na Śląsku, w Saksonii, Wielkopolsce, na Pomorzu, Austrii, a nawet Grecji. Magda Ławicka, autorka monografii odkryła, iż wrocławskie witraże wysyłano także do Ameryki Południowej, a ratusz w Barcelonie do dziś zdobi witraż Seilera, powstały prawdopodobnie około 1929 roku.

Renowację witraży w kaplicy w listopadzie 1991 przeprowadziła pracownia Zbigniewa Brzezińskiego z Legnicy.