RUP przygotował m.in. stempel z datownikiem oraz wydał kartę pocztową.
A oto krótka historia ówczesnego systemu pocztowego. W 1721 r. August II Sas, zwany Mocnym, król Polski i elektor saski rozkazał ustawienie słupów milowych na trasach funkcjonowania poczty. Rozkaz króla miał na celu pobudzenie i wsparcie handlu oraz usprawnienie systemu komunikacyjnego ze szczególnym uwzględnieniem Unii Polsko – Saskiej. Monogram „AR” (Augustus Rex), rok ustawienia oraz trąbka pocztowa widniały na wszystkich słupach i kamieniach milowych. Saskie pocztowe słupy milowe oraz dystansowe stawiane były od 1722 r.
Dla potrzeb poczty Landtag saski wprowadził 17 marca 1722 r. milę pocztową. Jedna mila równała się długości 2000 prętów lub 16.000 łokci drezdeńskich. W przeliczeniu na system metryczny jej długość wynosiła 9.062m. Obowiązywała do roku 1840, kiedy to wprowadzono milę saską równą 7.500 m, przyjętą później przez większość krajów niemieckich. W praktyce jedna mila pocztowa (9062 m) określała odległość, jaką pokonywał posłaniec pieszy „w czasie dwóch godzin drogi”.
Słupy, którymi znakowane były trasy przejazdu poczty dzieliły się na dystansowe, milowe, półmilowe i ćwierćmilowe. Każde miały inny kształt. Słup milowy – taki, który był i pozostanie w Legnicy – miał kształt wąskiego czworokątnego ostrosłupa o wysokości do 3,75 m.
Ćwierćmilowe, półmilowe oraz milowe dzieliły trasy przejazdu poczty na odpowiednie odcinki. Słupy milowe były numerowane następująco: 4,8,12, 16 itd. (podzielne przez 4).
Warto też dodać, że dotychczasowe badania wskazują, że zachowało się ogółem 145 słupów poczty polsko – saskiej, w tym na terenie Saksonii – 111, Saksonii – Anhalt – 9, Brandenburgii – 18, Turyngii – 6, a w Polsce 1.